Blog: Bakkie met de baas

Het was voor mij de normaalste zaak van de wereld als tiener in de kassen. Als de klok tien uur sloeg genoot je koffiepauze met je baas. Vanuit het gewas schreeuwden we dan in koor 'Bakkie!!!', bij het in gaan van het journaal themaatje over de radio. Onderweg naar de kantine verorberde je een half volkorenbrood, restanten onkruid als garnering voor je bammetjes pindakaas. Om je vervolgens in de kantine vol te proppen met speculaasjes die eigenlijk voor iedereen bedoeld waren. Met groene klauwen en aarde onder de nagels. En dan een sterk bakkie drinken en slap ouwehoeren. Met elkaar. Met de baas. Zijn klauwen waren net zo smerig, baas dat 'ie was!

Ik werk nu, zo'n 20 jaar later, op de R&D afdeling van Enza Zaden, een bedrijf met meer dan 2000 werknemers. Onkruid wieden heeft plaats gemaakt voor inbox wieden. Mijn nagels zijn maagdelijk wit. Werk praktisch volledig vanuit huis. En hoewel ik via verschillende media dagelijks contact heb met mijn directe Manager, spreek ik in een bedrijf zo groot als Enza mijn 'Baas' in principe nooit.

Maar we leven in rare tijden. En juist in tijden waarin thuiswerken in ieder geval in mijn werkveld nog de norm is, voelen leidinggevenden aan dat mensen betrekken bij de missie en visie van het bedrijf belangrijker is dan ooit. Zo'n missie kun je op papier zetten. Je kunt er een flitsend filmpje van maken. Maar uiteindelijk landt zo'n missie het beste in een persoonlijke dialoog.

Ik vind het mede daarom zo tof dat we dit jaar bij Enza Zaden virtuele koffiepauzes met de directie hebben. Alle directieleden stellen zich beschikbaar om gewoon eens een bakkie koffie mee te drinken. Achter je eigen laptop weliswaar. Dat wat als tiener in de tuin als de gewoonste zaak van de wereld werd beschouwd, voelt nu als een waar privilege. Want bij groeiende bedrijven ligt het corporale denken altijd op de loer, en vasthouden aan die familie identiteit met relatief weinig hiërarchie is cruciaal om klanten en talent aan je te blijven binden.

Zo deed ik verschillende bakkies de afgelopen weken. Met de CEO. De CFO. En andere fancy titels. En achter elke fancy titel zit een uniek mens met een bijzonder en persoonlijk verhaal. Ik ga al die gesprekken in met dezelfde vraagstukken; hoe ben jij gekomen waar je nu bent? Welke keuzes, talenten en ontwikkelingen maakten dat pad mogelijk? Ik vraag dat niet omdat ik zelf die posities ambieer, maar omdat ik zoveel kan leren van wat anderen geleerd hebben. Mijn grootste drijver in mijn werk is blijven leren en ontwikkelen. Dat doe ik soms door mij in boeken te verdiepen. Soms door Ted talks te bekijken op YouTube. Soms door zelfreflectie op mijn dagelijkse interacties. En soms dus, als die mogelijkheid zich aan biedt, door een bakkie te doen met de baas.

Bron: Manus Thoen