Blog: Piotr

'Gaat er dan nooit wat mis bij jullie?' Die vraag stelde een vriend mij onlangs, nadat hij een aantal van mijn blogs had gelezen. 'Misschien moet je daar ook 's wat over schrijven', luidde zijn suggestie.

En ja, hij heeft een punt. Met ruim 2500 medewerkers gebeuren er genoeg dingen die soms grappig, maar ook soms triest zijn. Zo hadden we recent een gebeurtenis met Piotr. Dit is overigens niet zijn echte naam.

Piotr was 20 en ging het 'avontuur' aan om in Nederland te gaan werken. Hoewel hij niet van plan was om hier lang te verblijven, zag hij er wel brood in om een paar maanden te 'cashen'. Met flink wat geld op zak zou hij bijvoorbeeld een auto kunnen kopen of een mooie reis kunnen maken. Piotr was een beetje een dromer en een romanticus (hoe ernstig zou later blijken), dus werken in het buitenland paste mooi in zijn straatje.

Eenmaal in Nederland verliepen de eerste weken zonder zorgen. Piotr ging elke dag fris en gemotiveerd naar zijn werk en was een vlijtige werker. Maar na een paar weken begon hij negatief op te vallen. Hij haalde zijn normen niet en zat voortdurend te dagdromen. De chef moest hem meermaals corrigeren, maar op het laatst was het alsof hij tegen een muur praatte. Helaas voor Piotr betekende dit dat hij op vrijdag te horen kreeg dat hij maandag niet meer terug hoefde te komen.

Toch kwam Piotr tot verbazing van de chef gewoon maandag weer op het werk. En ook de dinsdag én de woensdag, ondanks dat hij steeds opnieuw werd weggestuurd. De chef werd hierdoor zo wanhopig, dat hij dreigde de politie te bellen als hij er donderdag weer zou zijn. Gelukkig zou Piotr op zaterdag verhuizen naar een andere regio en daar bij een andere inlener aan de slag gaan. Nog even volhouden dus…

Op de bewuste zaterdag dat Piotr klaar moest staan voor verhuizing, was hij echter nergens te bekennen. Na onderzoek bleek dat hij gewoon nog op zijn kamer zat en weigerde te vertrekken. Nadat hij gesommeerd was alsnog zijn kamer te verlaten, stond hij een paar minuten later op het dak van het verblijf. Hij dreigde er vanaf te springen, als hij niet mocht blijven. De politie moest er aan te pas komen om hem te ontzetten. Toch bleef Piotr weigeren om weg te gaan, en pas nadat we hem (met enige kracht) eindelijk de bus in kregen, is hij met koffers en al afgezet op Schiphol.

De volgende ochtend was Piotr alweer terug… Hij lag in foetushouding te slapen voor de kamerdeur van een meisje waar hij hopeloos verliefd op was geworden. Hij had dagenlang bloemen voor haar geplukt en deze als een bosje voor de deur gelegd. Piotr was zó verliefd, dat hij simpelweg niet meer helder kon denken, laat staan werken. Hij zag de hofmakerij als een project en die was wat hem betreft nog niet ten einde. Nadat we met zijn moeder hadden gebeld en deze vervolgens op hem in had gepraat, was Piotr er over uit dat het misschien toch beter was om weer af te reizen naar zijn thuisland. Zijn liefde werd immers niet beantwoord. En zo kwam het verhaal van Piotr ten einde.

Bovenstaande is een anekdote waar je om kunt lachen op verjaardagen. Maar het had ook zomaar anders kunnen aflopen. Bijvoorbeeld als hij wel van het dak was afgesprongen. Dan hadden we de moeder moeten bellen voor een ander gesprek en had ik je nu misschien geen glimlach bezorgd, maar een traan. Moraal van het verhaal? Tuurlijk gaan er dingen mis. Maar ze hebben niets te maken met arbeidsmigranten, maar vooral met mensen. I rest my case.

Bron: Vincent Jansen