Martine van der Meer: Niet ieder oud omaatje is lief en schattig...

Mensen zijn mensen. Er zijn mensen die lief en aardig zijn en mensen die minder lief en aardig zijn. En er zijn óók nog klootzakken en takkewijven! In wat voor hoedanigheid dan ook. In de samenleving, op het werk, in jouw straat, in het verkeer, als je op vakantie bent, gewoon een spiegel van de samenleving, overal.
 
Ik zeg regelmatig, ‘niet ieder oud omaatje is lief, dit kan ook gewoon een vervelend mens zijn, niet iedere persoon in een rolstoel, is vriendelijk en empatisch door zijn situatie, dat kan ook gewoon een klootzak zijn en dit geldt ook voor arbeidsmigranten. Niet elke arbeidsmigrant is welwillend om te werken of heeft de intentie om iets bij te komen dragen. Dit geldt voor elk mens, ook Nederlanders hoor. Maar omdat we graag mensen in hokjes zetten, kan het weleens zo zijn dat ze eigenlijk in het verkeerde hokje terecht komen, gezien het kader wat door ons mensen, met behulp van de media, wordt gecreeerd.’
 
Vorige week zag ik in de media dat we arbeidsmigranten in Nederland buiten dood laten gaan. En werkgevers laten dat gebeuren. Dan denk ik, waaaaaaaaaatttt staat daar nou? Zijn we zo asociaal in Nederland dat we die mensen de straat op schoppen en ze dood laten gaan? Of heeft het verhaal ook een andere kant? Elke welwillende arbeidsmigrant heeft toch op elke hoek van de straat werk, en daardoor inkomen en een dak boven zijn of haar hoofd. Want er is nog steeds meer vraag dan aanbod op de arbeidsmarkt.
 
Wat is hier aan de hand? Hoe zit dat dan? Waarom heeft dit groepje mensen geen werk, geen huis en leeft buiten? Waarom?
 
Op LinkedIn zie ik steeds meer van dit soort problemen benoemd worden, waar we als samenleving mee te maken krijgen. Hoe lossen we dit op? Het gaat veelal om mensen die hun geluk in het Westen hopen te vinden. Ze hopen dat hun problemen die ze hadden in het thuisland, hier verdwijnen. Echter problemen neem je overal mee naar toe. Waar je ook heen vlucht. En als je in een land bent waar je de weg niet weet, de taal niet spreekt, geen familie of bekenden meer hebt waar je op terug kan vallen, dan kunnen problemen wellicht nog vele malen groter worden. Want waarom kunnen deze arbeidsmigranten die tussen wal en schip raken en dakloos worden, niet gewoon aan het werk gaan en een mooie toekomst opbouwen? Vaak hebben ze de nodige problemen (lees: verslavingen) waardoor ze bij bedrijven niet (meer) welkom zijn door hun gedrag wat onhoudbaar is of een gevaar oplevert voor anderen. En geen inkomen, betekent problemen, waardoor ze op straat belanden.

Dat is natuurlijk triest voor deze mensen, want ze dachten dat het mogelijk een oplossing zou bieden de grens over te gaan. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn. Ik weet eigenlijk niet hoe we dit op moeten lossen als samenleving. Ik zie alleen maar verliezers rondon dit onderwerp. Niemand wil dit. Maar ik weet wel dat het niet eerlijk is werkgevers hier de schuld van te geven en zo in een hokje te zetten. Kijk, niet iedere werkgever is een goede werkgever, zoals niet elk oud omaatje een schattig dametje is, maar dit soort berichten in de media gooien, waardoor allerlei (voor)oordelen ontstaan in de samenleving (ook in de politiek), is in ieder geval niet de oplossing. Dit helpt deze mensen niet. Wat wel?

Bron: Martiine van der Meer