Martine van der Meer: Niet invullen voor ander!

En daar zijn we als mens juist zo goed in, problemen oplossen van een ander, bedenken wat de ander moet doen en zelfs wat iemand moet denken of voelen. Problemen oplossen van een ander, lijkt altijd makkelijker dan eigen problemen oplossen. Maar menigeen die een managementcursus heeft gehad, heeft geleerd: Niet Invullen Voor Een Ander (NIVEA). Toch blijft het verleidelijk om te doen. Het beste is dat iedereen z’n eigen problemen oplost en hiervan leert. Wellicht kun je het niet invullen voor een ander, maar iemand wel inspireren om tot bepaalde inzichten, ideeën of oplossingen te komen. Dat is genoeg!
 
Ik heb thuis pauwen, van die sierlijke vogels met zo’n mooie staart. Een pauw is toch wel één van de mooiste dieren die ik ken. Zo’n blauwe vogel met een staart van zo’n 1,5 meter met van die mooie veren met ‘mooie ogen’. Als hij wil pronken dan zet hij z’n veren rechtop en staan deze in een mooie cirkel om z’n lichaam. Hoe kan de natuur zoiets moois voortbrengen!?! Elke keer als hij voor me staat, denk ik, wat ben je een prachtig cadeautje!

Maar goed, elk jaar verliest een pauw zijn staart in de zomer. Binnen twee weken is hij zijn mooie staart kwijt. Zo zonde, want er blijft weinig over van zo’n mooi dier, het wordt een soort kip op hoge poten. Ik heb zelf weleens erge haaruitval gehad en projecteerde mijn gevoel op die van de pauw. Ik dacht voor die pauw. Het was echt depri om iets wat belangrijk voor je uiterlijk is, te verliezen. Tenminste als ik me die tijd herinner, ruim 20 jaar geleden, dan weet ik nog hoe kl*te ik me voelde. Het bepaalde toen mijn doen en laten of ik wilde of niet.
 
Ik hou van observeren en kijk dan ook veel naar dieren om wat te leren van hun gedrag, van de natuur. En zo liep m’n pauw in de tuin zonder staart. Hij leek echter helemaal niet depri. Hij was zo ‘vrij als een vogel’ zonder die lange staart (ze noemen dat een ‘trein’) achter hem aan. Hij kon heel makkelijk overal doorheen lopen, op springen, in de boom vliegen, keren in de tuinpaadjes. Eigenlijk was het een bevrijding dat hij die staart niet meer had. Terwijl ik eerder dacht, ohhhh wat erg dat je je mooie staart zomaar binnen een paar dagen kwijt bent.
 
En zo vullen we zomaar iets in wat eigenlijk anders blijkt te zijn, omdat we uitgaan van ons eigen referentiekader. We projecteren onze kijk, onze ervaringen, ons gevoel, op de ander, omdat die ander dat ook vast moet hebben. En dat kan dus compleet anders zijn?!?! Hoe kunnen we dit voorkomen als het om mensen gaat? Nou vragen… gewoon vragen hoe iemand iets ervaart. Aandacht hebben voor iemand, luisteren. Want elke ervaring is voor iemand anders. Nu zegt een pauw niets terug, maar door te observeren komt je ook een heel eind in plaats van het als mens in te vullen.
 
Als je voor mij een glas met wijn vult, dan denk ik getver, al krijg ik 50 euro toe, drink ik het nog niet op, maar als je dit bij een ander doet, wordt die persoon helemaal gelukkig van je. Dus wil je echt weten wat de ander wil, voelt, denkt, vraag het gewoon en vul het niet in voor een ander, want er is een aanzienlijke kans dat je het mis hebt.

Bron: Martine van der Meer