Vincent Jansen: Wie schrijft die blijft

Mijn eerste blog van het nieuwe jaar. En als het aan mij ligt beslist niet de laatste. Toegegeven, de nieuwe blogs waren van mijn kant de laatste tijd ver te zoeken. Dit werd o.a. veroorzaakt door ‘druk, druk, druk’, maar vooral weinig zin en inspiratie. Excuses hiervoor. Maar het goede voornemen is om dit weer op te pakken, immers: wie schrijft die blijft!

Het laatste is trouwens een oeroud Nederlands gezegde. Oorspronkelijk heeft het helemaal geen betrekking op schrijven maar op boekhouden. Waarschijnlijk nog uit de tijd dat de boekhouding met een ganzenveer werd gedaan, in het licht van een woekerende vlam. Want, zo luidde het: ‘wie goed boekhoudt kan zijn zaak overzien en wie dit niet doet, kan zijn bedrijf niet in stand houden.’ Wie schrijft die blijft dus. Vandaag de dag heeft het een veel letterlijkere betekenis, namelijk: geschriften zullen altijd blijven voortbestaan, ook als de schrijver ervan niet meer leeft.

Afgelopen jaar overleed mijn vader en bij het opruimen van zijn huis kwam ik een aantal vergeelde brieven uit Amerika tegen. Direct kreeg ik een flashback. Dit waren brieven uit de tijd dat men nog geen mobiele telefoon had en geen internet, laat staan e-mail. Bellen was wel mogelijk, maar bellen met het buitenland (en vooral ‘intercontinentaal’) was nog erg duur. Om maar niet te spreken over de slechte verbinding, de vertraging in het geluid en natuurlijk het tijdsverschil. Bovendien was een brief ontvangen gewoon nog leuk en bijzonder, vooral als er foto’s bij zaten.

In dezelfde tijd stuurden mensen elkaar overigens ook nog volop kaarten vanuit een zonnig vakantieland. Dit deed men het liefst al op de dag van aankomst, om er zeker van te zijn dat de geadresseerde de kaart ontving wanneer je er nog zat en niet pas een week nadat je al lang en breed thuis zat. Je tekende dan een zonnetje met 30 graden erin, schreef dat het gezellig was en dat je al lekker bruin bent geworden, terwijl de vakantie nog moest beginnen…

Ik opende een aantal brieven en las ze vluchtig door. Het waren brieven van mijn ooms en tantes uit Amerika, gericht aan mijn vader en moeder in Nederland. Brieven met jaartallen die tot de verbeelding spraken. Ik las hoe het met de nichtjes en neefjes op school ging, en zag emotionele teksten passeren over heimwee naar Indonesië en Nederland. Erg boeiend vanwege de tijdgeest, en soms dus ook ontroerend om te lezen. Ik zag bovendien helemaal voor me hoe zo’n brief op de mat viel (met van die legendarische luchtpostzegels erop) en dat dit dan tot grote consternatie leidde. De brief werd ongetwijfeld gretig opengescheurd (met een briefopener, die had mijn vader namelijk) en van begin tot eind doorgelezen. En daarna natuurlijk zorgvuldig bewaard…

En terwijl ik dit schrijf, denk ik even aan onze medewerkers uit het buitenland. Goede wifi is voor hen cruciaal. Deze moet namelijk sterk genoeg zijn om te kunnen facetimen maar ook om een film te streamen als men daar behoefte aan heeft. In deze tijd kunnen ze gewoon live chatten met elkaar via whatsapp en foto’s en filmpjes delen. Dit geldt ook voor het sturen van een kaart. Je maakt nu gewoon een foto of een filmpje als je gearriveerd bent, en binnen 1 seconde heeft de ontvanger een goede impressie van waar je bent.

Eigenlijk allemaal best jammer als je erbij stilstaat, want de romantiek van een brief schrijven en ontvangen behoort definitief tot het verleden. Mijn eerste tip van 2024 is dan ook: schrijf weer ’s een (handgeschreven) brief aan een dierbare of stuur een kaart. Behalve leuk om te ontvangen is het ook nog ’s een tastbare herinnering. En wie schrijft die blijft…

Bron: Vincent Jansen